Emotionele onveiligheid is een complexe en vaak onderschatte kwestie die diepe sporen kan achterlaten in het leven van tienermeisjes. Als ik terugkijk op mijn eigen reis, besef ik nu hoeveel invloed het had op mijn keuzes en mijn ontwikkeling. Mijn verhaal is er een van strubbelingen, zoektochten naar aandacht bij de verkeerde mensen, en eenzaamheid in een wereld die voor mij vaak onbegrijpelijk leek.
Tot mijn 24ste had ik mijn opleiding niet afgerond. Dit was niet omdat ik niet de capaciteiten had, maar omdat mijn emotionele welzijn ernstig werd verstoord door de emotionele onveiligheid in mijn leven. Mijn ouders waren er fysiek wel, maar emotioneel waren ze vaak afwezig. Ze waren bezig met hun eigen problemen, of als ze zich met mijn problemen bezighielden, hadden zij het zelfde probleem 100x erger mee gemaakt . Het voelde alsof ik niet serieus werd genomen en dat ik mijn pijn en verdriet moest wegcijferen.
Ik zocht naar aandacht bij mensen die niet het beste met me voorhadden. Ik belandde op straat, op zoek naar een gevoel van verbondenheid dat ik thuis niet vond. Aan de andere kant sloot ik mezelf vaak op in mijn kamer, een veilige maar eenzame plek waar ik mijn pijn kon verbergen. Deze innerlijke strijd tussen isolatie en zoektochten naar verkeerde vormen van aandacht tekende mijn tienerjaren en vroege volwassenheid.
Nu ik terugkijk, realiseer ik me dat er in mijn leven een gebrek aan emotionele ondersteuning was. Theorieën, zoals de hechtingstheorie, benadrukken het belang van veilige hechting in de kindertijd voor de emotionele en psychologische ontwikkeling. Emotionele onveiligheid kan leiden tot een verstoring in deze hechting, wat weer gevolgen heeft voor hoe we relaties aangaan en vertrouwen opbouwen.
Het is van vitaal belang dat tienermeisjes hulp krijgen wanneer ze te maken hebben met emotionele onveiligheid. Vroegtijdige interventie kan voorkomen dat deze problemen zich opstapelen en levenslange littekens achterlaten. Het is belangrijk dat ouders, opvoeders en de samenleving als geheel emotionele welzijn serieus nemen en de juiste middelen en steun bieden aan jongeren die hiermee worstelen.
Ik had gehoopt dat er voor mij op jongere leeftijd hulp was gezocht, zodat ik de kans had gehad om op een gezondere manier te groeien en niet te hoeven vechten met mijn trauma's op mijn 30ste. Mijn verhaal is er een van herstel en groei, maar het had anders kunnen zijn als er eerder aandacht was besteed aan mijn emotionele welzijn. Het is mijn hoop dat door het delen van mijn verhaal, we meer bewustzijn kunnen creëren rondom het belang van emotionele ondersteuning voor tienermeisjes, zodat zij een kans krijgen om gezond op te groeien en zichzelf te ontplooien.
Reactie plaatsen
Reacties