Daar stond ik dan weer mijn tasje in te pakken!

Mijn tante, zelf nog maar in de twintig, kwam bijna elk weekend om me op te halen, of ik nam de trein naar haar toe. Ondanks haar jonge leeftijd zorgde ze ervoor dat ik in de weekenden een veilige haven had, een plek waar ik tot rust kon komen. Ze stimuleerde me herhaaldelijk om mijn school af te maken, iets wat ik toen niet als belangrijk beschouwde.

De weekenden met mijn tante zijn momenten die ik nooit zal vergeten. We keken samen naar films of gingen even lekker de stad in. Ik huilde elke keer als ik weer terug naar huis moest, omdat ik niet wilde teruggaan naar de chaos daar. Nu, als ik zelf moeder ben, zie ik pas echt hoe belangrijk de rol van mijn tante was om mij veiligheid te bieden en me te laten zien dat ik uit de vicieuze cirkel kon breken van jonge moeders in onze familie. Ze liet me zien dat ik iets kon bereiken.

Dit brengt ons bij de theorieën over een veilige haven in de ontwikkeling van een kind. De term "veilige haven" verwijst naar een emotionele toestand waarin een persoon zich beschermd en geliefd voelt, vooral in tijden van stress en onzekerheid. Mijn tante fungeerde als deze veilige haven voor mij. Haar aanwezigheid en zorg boden me een gevoel van emotionele stabiliteit en comfort dat ik elders niet vond.

Volgens de hechtingstheorie van John Bowlby is het hebben van een betrouwbare hechtingsfiguur van cruciaal belang voor de emotionele ontwikkeling van een kind. Mijn tante vervulde deze rol voor mij. Ze was er consistent en liefdevol, ondanks haar eigen jeugdige leeftijd en uitdagingen.

Bovendien ondersteunde mijn tante mijn groei en ontwikkeling. Haar aansporing om mijn school af te maken en haar geloof in mijn potentieel hebben een blijvende impact gehad op mijn leven. Dit weerspiegelt de sociaal-cognitieve theorie van Albert Bandura, die benadrukt dat sociale steun en positieve modellering van invloed zijn op het gedrag en de prestaties van een individu.

In mijn leven is mijn tante uitgegroeid tot meer dan alleen een familielid; ze is een tweede moeder geworden. Nog steeds, als ik me overweldigd voel of door een moeilijke periode ga, kan ik mijn tas inpakken en bij haar terecht voor troost en begeleiding. Haar rol als mijn veilige haven heeft mijn leven getransformeerd en me geholpen te groeien tot de persoon en ouder die ik vandaag ben. Ik ben dankbaar voor de liefde en steun die ze me heeft geboden, en ik koester de herinneringen aan de weekenden die we samen doorbrachten, wetende dat ik daar altijd weer mijn tasje kan inpakken voor een portie onvoorwaardelijke liefde en begrip.