Het was een beslissing die ik nooit had verwacht te moeten nemen: mijn dochter tijdelijk bij haar vader laten wonen. Een keuze die met een loodzwaar hart werd gemaakt en die me in een emotionele afgrond stortte. Er was niemand met wie ik openlijk kon praten over de tumultueuze gevoelens die door me heen raasden, niemand die de innerlijke strijd begreep die ik voelde
Het begon als een noodzakelijke stap om even adem te halen, om mezelf de kans te geven om weer op te krabbelen. Ik had eerlijk aangegeven dat ik een week rust nodig had. Maar sinds die dag zag ik mijn dochter veel minder en dat was een klap die dieper ging dan ik me ooit had kunnen voorstellen. De avonden waarop ik haar niet naar bed kon brengen, voelden als een verlies van iets heiligs en kostbaars.Het was niet dat ik niet wilde dat mijn dochter tijd doorbracht met haar vader. Integendeel, ik geloof dat het gezond is voor een kind om een sterke band te hebben met beide ouders. Maar de realiteit van het loslaten, zelfs tijdelijk, was een veel bitterdere pil om te slikken dan ik had verwacht. Het liet me nadenken over de betekenis van moederschap en hoe diep de wortels van mijn liefde en zorg voor mijn kind waren.In de dagen dat ik mijn dochter minder zag, begon ik te beseffen hoe belangrijk het is om hulp te zoeken, om niet te denken dat alles vanzelf wel goed komt. De eenzaamheid die ik voelde, de innerlijke strijd die me verscheurde, het waren signalen dat ik niet alles alleen kon dragen. Maar het is zo moeilijk om die stap te zetten, om toe te geven dat je hulp nodig hebt, om je kwetsbaarheid te tonen.Met elke dag die voorbijging zonder haar aan mijn zijde, groeide het besef dat ik niet de enige was die dit doormaakte. Er zijn zoveel moeders die worstelen met vergelijkbare gevoelens van verlies, schuld en verdriet. Met deze blog wil ik een boodschap delen, een boodschap van vroegtijdige hulp zoeken en niet denken dat je alles alleen aankunt. Het is oké om je kwetsbaarheid te tonen en om te erkennen dat het ouderschap soms een zware last kan zijn.Ik zal deze strijd niet opgeven, want mijn dochter verdient het om te weten dat ik alles heb gedaan wat in mijn vermogen lag. Ik wil haar zien opgroeien en bloeien, wetende dat haar moeder zowel haar kracht als haar zwakte heeft getoond. Dit proces heeft me geleerd dat loslaten niet betekent opgeven, en dat vragen om hulp een teken is van moed, niet van zwakte.Dus laten we praten, laten we onze verhalen delen en elkaar steunen. Laten we erkennen dat ouderschap niet altijd gemakkelijk is en dat we niet alleen hoeven te zijn in onze strijd. En laten we bovenal begrijpen dat het tonen van liefde, toewijding en vastberadenheid aan onze kinderen in elke vorm van ouderschap komt, ongeacht de obstakels die we onderweg tegenkomen.
Ken of ben jij iemand die met vele instanties te maken heeft en het allemaal even niet ziet zitten. Neem contact op, ik bied een luisterend oor en zal samen met jou kijken wat de mogelijkheden zijn!!.
Reactie plaatsen
Reacties