Dit is weer z’n gevalletje hoe los laat jij je kind en duidelijk communiceren. Zoals vele wel weten hebben mijn partner en ik beide een andere denkwijze. Mijn partner is van het los laten en zelf ontdekken ik hou mijn kinderen het liefst zo dicht bij mij in deze kwade wereld want ja gevaar ligt altijd op de loer.
Onze dochters (7 & 9) willen heel graag wat meer vrijheid. Dit begon met een rondje fietsen om ons huizenblok waar ik alle gevaren zag zei mijn partner, Jessica je moet ze toch los laten ze kunnen moeilijk heel de zomer voor huis fietsen. Nou de dames kregen wat meer vrijheid. Ik kan ze vanaf de tuin aan de achterkant van ons huis zien en ze melden zich wanneer ze weer voor het huis zijn. Dit ging steeds beter het rondje werd ook steeds groter, maar dit allemaal ging super goed.
Nu dat er statiegeld op de blikjes zitten stapelt alles zich op in onze schuur dus mijn lieve partner kwam op het idee om de dames naar de winkels achter ons huis te sturen om de blikjes in te leveren en dan mochten ze daar wat van kopen. Ik als beschermende moeder had hier natuurlijk zwaar mijn twijfels over maar na enige discussie liet ik de meiden toch los.
Na een half uurtje begon het bij mij te kriebelen de dames waren nog niet thuis en de winkel is nog geen 5 minuten lopen. Mijn partner zei dat ik rustig moest doen, de automaat was vast kapot of ze konden niks lekkers kiezen. Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan het zweet brak mij al uit. Na 3 kwartier zei ik we gaan nu de meiden zoeken, ik zit niet prettig en het voelt niet fijn.
Daar gingen we dan de dames zoeken. We keken eerst in de drogist wie weet waren ze daar snoepjes gaan halen. Helaas hier waren de dames niet. We liepen verder naar de supermarkt, ik ging de winkel in en mijn partner liep naar de balie. De dames bij de balie gaven aan dat onze dochters al een half uur weg waren. Nou alle ernstige scenario’s gingen door mijn hoofd, zijn ze meegenomen, zijn ze verdronken of is er iets anders gebeurt. Welke emotie ik nou precies had weet ik niet maar het was een combinatie van boosheid, verdriet en stres.
We liepen naar de laatste winkel. Toevallig weet ik dat net als ik mijn dochter gek is op prulletjes kopen dus ik hoopte haar daar te vinden. Rustig zaten de dames daar in de schappen te kijken. Wij hebben de dames uit de winkel geplukt en zijn nog nooit zo boos geweest. Uit emotie verhef je, je stem. Sip liep iedereen dan ook mee. Mijn dochter was uiteindelijk in tranen ze snapte niet waarom mama nou zo boos was. Mijn partner had namelijk ooit gezegd dat zij alles van hem mocht. Dit nam zij dan ook heel letterlijk door bijna een uur weg te blijven.
Uiteindelijk heb ik uitgelegd dat er mensen zijn die verkeerde dingen doen, en dus ook kindjes mee nemen. Dit hoeft dan niet haar schuld te zijn maar die mensen zijn gewoon slecht en boeven. Daarom was mama heel boos. Ze probeerde het te begrijpen maar mijn dochter leeft in een wereld waar weinig slechts gebeurt en ziet overal het goede van in. Voor ons werd wel duidelijk dat duidelijke communicatie voor je kind op pad gaat belangrijk is.
Na dit incident bleek er in onze buurt inderdaad een busje rond te rijden met een persoon die kinderen lokt met snoepjes. Het is dus een belangrijk onderwerp om met je kinderen te bespreken wat te doen in z’n situatie. Wij weten in ieder geval dat wij nog vele gesprekken met de kinderen hierover zullen hebben.
Reactie plaatsen
Reacties