Na een moeilijke jeugd, en lastige relaties ben ik in mijn leven altijd doorgegaan. Er was nooit een moment voor ontspanning. Ik deed mijn masker op en ging maar door. Mijn mindset was als ik er niet over praat dan is het er niet. Dit heeft voor mij altijd gewerkt omdat er altijd spanning om mij heen was.
Nu ben ik erachter dat dit niet de oplossing is. Sinds de jongste is geboren ging thuis alles goed. Er waren geen ruzies, ik voel mij veilig bij mijn huidige partner en ik mag zijn wie ik ben. Dit was niet, dit was gek. Er waren geen problemen in mijn thuissituatie, ik kreeg geen commentaar over wie ik ben en wat ik wil bereiken en ik werd niet belemmerd in mijn groei. Dit zal voor velen als muziek in hun oren klinken en dit was ook altijd mijn droomplaatje maar omdat ik in de ontspanningsmodus kwam gebeurde er heel veel in mijn hoofd.
Mijn verleden flitst in mijn gedachten voorbij in duizende plaatjes. Als mijn partner vraagt wat ik dan denk kan ik het hem niet eens uitleggen. Nieuwe informatie komt moeilijk binnen en blijft dagen in mijn hoofd zweven en moet landen. Naast de gedachtes komen er ook emoties bij, soms kan ik de emoties niet eens plaatsen of benoemen wat de trigger is dat ik mijn emotie krijg.
Tot 12 uur in de middag kan ik alles aan. Ik ben om 6 uur wakker om alles in huis voor elkaar te krijgen voor ik naar het werk ga. Op het werk krijg ik vaak veel informatie om ook te verwerken. Om 12 uur stort ik langzaam in. Ik word prikkelbaar, ik krijg hoofdpijn, ik word vermoeid en ik kan moeilijker tegen geluiden om mij heen. Ik sleep mij dan ook de laatste uren van de dag erdoorheen maar ik verwerk niks meer. Na het werk heb ik een ritje op de scooter het maakt een klein beetje mijn gedachte leeg maar soms heb ik niet eens door hoe ik thuiskom.
Na het werk ben ik natuurlijk ook mama en partner. Ik doe tegenwoordig alles op de automatische piloot. Ik ben heel gestructureerd dus ik heb eigenlijk altijd dezelfde planning. Soms is het lastig als de kinderen geluiden maken, huilen, schreeuwen of veel lawaai maken tijdens het spelen. Mijn focus gaat alle kanten op. Soms trek ik de geluiden niet meer en wil ik naar bed om te ontspannen. Ik leg de lad hoog voor mijzelf en gun mij dan ook geen rust. Mijn partner geeft vaak genoeg aan het huishouden komt wel of neem even tijd voor jezelf. Dit lukt mij niet omdat ik zoveel van mijzelf moet.
Soms voel ik mij schuldig tegen over mijn kinderen, vooral tegen over mijn dochter. Ik was een mama die altijd van alles verzon, met haar op pad ging en heel de dag bezig was. Nu ben ik een mama die van tevoren alles moet plannen, grote groepen vermijdt en soms even moet rusten. Gelukkig krijg ik de ruimte van mijn partner om aan mijzelf te werken. Hij ondersteund mij zelfs door boeken te komen door erachter te komen wat je kunt doen aan de overprikkeling. Op dit moment lees ik het boek overprikkeld brein van Charlotte Labee. Dit boek geeft mij veel inzichten wat er eigenlijk in mijn brein gebeurt.
In de toekomst hoop ik weer die leuke ondernemende moeder zijn en daarvoor ben ik ook hard aan het werk. Ik accepteer nu dat kleine stapjes ook stapjes zijn.
Reactie plaatsen
Reacties